Waldorf okullarında birinci sınıfında alfabe yaratıcı ve resimsel bir şekilde sunulur. Alfabenin her bir harfi, çocuklara anlatılan bir öykünün parçasını temsil eden bir resim olarak sunulur. Örneğin, nehri ve dağların arasındaki vadiyi geçmek zorunda kalan bir çobanın hikayesini duyabilirler. Çocuklar daha sonra dağların arasında kalan Vadi için “V” harfini ve içinden zigzaglar çizerek akan Nehir için “N” harfiyle bir resim çizecekler.
Bu şekilde çocuk, doğrudan alfabe harflerinin soyutlamasına gitmek yerine her harfle canlı bir ilişki geliştirir. Bu ‘resimler’, çocuğun resimsel düşünmesi ile yetişkinin soyut düşüncesi arasındaki gökkuşağı köprüsü olarak tanımlanabilir. Tüm harfleri öğrendikten sonra, bir sonraki adım, öğretmenin tahtadaki yazılarını, Waldorf okulundaki çocukların kendi yarattıkları kitaplar olan “ana ders kitaplarına” kopyalamaktır. Bu ilk yazılı cümleler ve hikayeler çocukların kendi deneyimlerinden gelir ve çocukların ilk ‘okuma’ pratiği kendi metinlerini okumaktır. Bu ilerleme tipik bir etkinlikle kendini gösterebilir: öğretmen tahtaya çocukların ezbere “bildiği” bir şiir yazacaktır. Aşina oldukları sesleri ve kelimeleri sevinçle tanıyan öğrenciler şiiri ‘okumaya’ ve sonra kitaplarına yazmaya başlarlar.
